Block Time زمان بلاک چیست؟

Block Time

اندازه‌گیری زمانی است که استخراج‌کنندگان یا اعتبار سنجی‌ها در یک شبکه برای تأیید تراکنش‌های درون یک بلاک و تولید یک بلاک جدید در آن بلاک چین طول می‌کشد.بلاک چین ها اولین بار توسط بیت کوین در سال 2009 رایج شدند. این فناوری با ایجاد ارزهای رمزنگاری شده بیشتر رشد کرده است که هر کدام می توانند از زنجیره بلاکی متفاوت یا یکسان، روش های اعتبارسنجی و تکنیک هایی برای ایجاد بلاک های جدید استفاده کنند.

درک زمان بلاک

بلاکچین یک پایگاه داده توزیع شده است که تمام تراکنش های درون یک شبکه ارز دیجیتال را ثبت می کند. شما می توانید یک بلاک در پایگاه داده را به عنوان سلولی در صفحه گسترده در نظر بگیرید که اطلاعات تراکنش در آن ذخیره می شود. ماینرها تراکنش ها را تأیید می کنند، که زمان می برد زیرا یافتن راه حل بلاک مستلزم انجام محاسبات آزمایشی و خطای زیادی از سوی رایانه ها است.

اگر می‌خواهید زمان بلاک را درک کنید، چند نکته کلیدی وجود دارد که باید به خاطر بسپاریدبلواک فایلی است که تعدادی از آخرین تراکنش های ارز دیجیتال را ثبت می کند.هر بلاک حاوی یک ارجاع به بلاکی است که قبل از آن وجود داشته است (به همین دلیل است که از نظر تئوری تغییر ارز دیجیتال غیرممکن است).ماینرهای ارزهای دیجیتال برای حل هش با یکدیگر رقابت می کنند، که عدد هگزادسیمال تراکنش ها را تأیید کنند و برنده یک کوین کریپتو دریافت می کند. تفاوت زمان بلاک بیت کوین با اتریوم

هر ارز دیجیتال زمان بلاک متفاوتی دارد. بیت‌کوین حدود 10 دقیقه طول می‌کشد، در حالی که اتریوم تنها حدود 14 ثانیه طول می‌کشد. مدت زمان دقیقی که برای تولید بلاک طول می‌کشد متفاوت است و به سختی هش بستگی دارد. به عبارت دیگر، زمان های بلاک همیشه یکسان نخواهند بود.

مکانیسم‌های اجماع وجود دارد تا به شبکه اجازه دهد تا در مورد معتبر بودن یک تراکنش توافق کند. ارزهای دیجیتال می‌توانند از مکانیسم‌های اجماع مختلفی استفاده کنند که از جمله عوامل دیگر، بر زمان لازم برای تأیید تراکنش‌ها و ایجاد بلاک‌های جدید است. اثبات کار و اثبات سهام دو نوع مکانیسم توافقی هستند که از روش‌های مختلفی برای تأیید یک معامله استفاده می‌کنند. اتریوم در حال انتقال به مکانیزم اجماع اثبات سهام در سال 2022 است، در حالی که بیت کوین همچنان بر روی مکانیسم اثبات کار قرار دارد.

تحلیل تکنیکال

تحلیل فنی یک رشته تجاری است که برای ارزیابی سرمایه‌گذاری‌ها و شناسایی فرصت‌های معاملاتی با تجزیه و تحلیل روندهای آماری جمع‌آوری‌شده از فعالیت‌های معاملاتی، مانند حرکت قیمت و حجم، استفاده می‌شود.

اطلاعاتی درباره تحلیل تکنیکال

برخلاف تحلیل بنیادی، که تلاش می‌کند ارزش اوراق بهادار را بر اساس نتایج تجاری مانند فروش و درآمد ارزیابی کند، تحلیل تکنیکال بر مطالعه قیمت و حجم تمرکز دارد. ابزارهای تحلیل فنی برای بررسی روش‌هایی که عرضه و تقاضا برای یک اوراق بهادار بر تغییرات قیمت، حجم و نوسانات ضمنی تأثیر می‌گذارد، استفاده می‌شود.

تجزیه و تحلیل فنی اغلب برای تولید سیگنال های معاملاتی کوتاه مدت از ابزارهای مختلف نمودار استفاده می شود، اما همچنین می تواند به بهبود ارزیابی قدرت یا ضعف یک اوراق بهادار نسبت به بازار گسترده‌تر یا یکی از بخش های آن کمک کند. این اطلاعات به تحلیلگران کمک می کند تا برآورد کلی ارزش خود را بهبود بخشند.

تجزیه و تحلیل فنی را می توان بر روی هر امنیتی با داده های معاملاتی تاریخی استفاده کرد. این شامل سهام، قراردادهای آتی، کالاها، با درآمد ثابت، ارزها و سایر اوراق بهادار است. در این آموزش، ما معمولاً سهام را در مثال های خود تجزیه و تحلیل می کنیم، اما به خاطر داشته باشید که این مفاهیم را می توان برای هر نوع امنیت به کار برد. در واقع، تحلیل تکنیکال در بازارهای کالاها و فارکس که معامله‌گران بر روی حرکات کوتاه‌مدت قیمت تمرکز می‌کنند، بسیار رایج‌تر است.

تجزیه و تحلیل تکنیکال همانطور که امروزه می شناسیم اولین بار توسط چارلز داو و نظریه داو در اواخر دهه 1800 معرفی شد.

چندین محقق قابل توجه از جمله ویلیام پی همیلتون، رابرت ریا، ادسون گولد، و جان مگی بیشتر به مفاهیم نظریه داو کمک کردند که به شکل گیری پایه آن کمک کردند. امروزه تجزیه و تحلیل تکنیکال تکامل یافته است و صدها الگو و سیگنال را در بر می گیرد که طی سال ها تحقیق توسعه یافته اند.

به طور کلی، تحلیلگران فنی به انواع گسترده شاخص های زیر توجه می کنندروند قیمتالگوهای نمودارشاخص های حجم و حرکتاسیلاتورهامیانگین های متحرکسطوح حمایت و مقاومتمفروضات اساسی تحلیل فنیدو روش اصلی برای تجزیه و تحلیل اوراق بهادار و تصمیم گیری سرمایه گذاری استفاده می شود

تحلیل بنیادی و تحلیل تکنیکال. تحلیل بنیادی شامل تجزیه و تحلیل صورت های مالی یک شرکت برای تعیین ارزش منصفانه کسب و کار است، در حالی که تحلیل تکنیکال فرض می کند که قیمت اوراق بهادار از قبل منعکس کننده تمام اطلاعات در دسترس عموم است و در عوض بر تجزیه و تحلیل آماری تغییرات قیمت تمرکز می کند. تحلیل تکنیکال تلاش می‌کند تا با جستجوی الگوها و روندها به جای تحلیل ویژگی‌های اساسی یک اوراق بهادار، احساسات بازار را در پشت روند قیمت درک کند.

تحلیلگران حرفه ای معمولاً سه فرض کلی را برای این رشته می پذیرند

بازار همه چیز را تخفیف می دهد: تحلیلگران فنی بر این باورند که همه چیز از اصول یک شرکت گرفته تا عوامل گسترده بازار و روانشناسی بازار در حال حاضر در سهام قیمت گذاری شده است. این دیدگاه با فرضیه بازارهای کارآمد (EMH) که نتیجه‌گیری مشابهی را در مورد قیمت‌ها فرض می‌کند، مطابقت دارد. تنها چیزی که باقی می ماند تحلیل حرکت قیمت است که تحلیلگران فنی آن را محصول عرضه و تقاضا برای یک سهم خاص در بازار می‌دانند.

حرکت قیمت در روندها: تحلیلگران فنی انتظار دارند که قیمت ها، حتی در حرکات تصادفی بازار، بدون توجه به بازه زمانی مشاهده شده، روندی را نشان دهند. به عبارت دیگر، قیمت سهام بیشتر احتمال دارد که روند گذشته را ادامه دهد تا حرکت نامنظم. بیشتر استراتژی های معاملاتی فنی بر این فرض استوار است.

تاریخ تمایل به تکرار دارد: تحلیلگران فنی معتقدند که تاریخ تمایل به تکرار دارد. ماهیت تکراری حرکات قیمت اغلب به روانشناسی بازار نسبت داده می شود که بر اساس احساساتی مانند ترس یا هیجان بسیار قابل پیش بینی است. تحلیل تکنیکال از الگوهای نمودار برای تجزیه و تحلیل این احساسات و حرکات بعدی بازار برای درک روندها استفاده می کند. در حالی که بسیاری از اشکال تحلیل تکنیکال برای بیش از 100 سال مورد استفاده قرار گرفته‌اند، هنوز اعتقاد بر این است که آنها مرتبط هستند زیرا الگوهایی را در حرکت قیمت نشان می‌دهند که اغلب خود را تکرار می‌کنند.

تحلیل تکنیکال در مقابل تحلیل فاندامنتال

تحلیل فاندامنتال و تحلیل تکنیکال، مکتب‌های فکری اصلی در مورد نزدیک شدن به بازارها، در دو طرف طیف قرار دارند. هر دو روش برای تحقیق و پیش‌بینی روندهای آتی قیمت سهام استفاده می‌شوند و مانند هر استراتژی یا فلسفه سرمایه‌گذاری، هر دو طرفداران و مخالفان خود را دارند.

تحلیل فاندامنتال روشی برای ارزیابی اوراق بهادار با تلاش برای اندازه گیری ارزش ذاتی یک سهام است. تحلیلگران بنیادی همه چیز را از وضعیت کلی اقتصاد و صنعت گرفته تا وضعیت مالی و مدیریت شرکت ها مطالعه می کنند. درآمدها، هزینه‌ها، دارایی‌ها و بدهی‌ها همگی از ویژگی‌های مهم برای تحلیل‌گران بنیادی هستند.

تجزیه و تحلیل فنی چگونه استفاده می شود

تحلیل تکنیکال تلاش می‌کند تا حرکت قیمت تقریباً هر ابزار قابل معامله‌ای را که عموماً تحت تأثیر نیروهای عرضه و تقاضا است، از جمله سهام، اوراق قرضه، معاملات آتی و جفت ارز پیش‌بینی کند. در سراسر صنعت، صدها الگو و سیگنال وجود دارد که توسط محققان برای حمایت از معاملات تحلیل تکنیکال توسعه داده شده است. تحلیلگران فنی همچنین انواع متعددی از سیستم های معاملاتی را توسعه داده اند تا به آنها در پیش بینی و معامله بر اساس حرکات قیمت کمک کنند.

نکات مهم

تحلیل فنی یک رشته تجاری است که برای ارزیابی سرمایه‌گذاری‌ها و شناسایی فرصت‌های معاملاتی در روند قیمت و الگوهای مشاهده شده در نمودارها به کار می‌رود.

تحلیلگران فنی بر این باورند که فعالیت های معاملاتی گذشته و تغییرات قیمت یک اوراق بهادار می تواند شاخص های ارزشمندی از حرکات آتی قیمت اوراق بهادار باشد.

تحلیل تکنیکال ممکن است با تحلیل بنیادی که به جای الگوهای قیمتی تاریخی یا روند سهام، بر وضعیت مالی شرکت تمرکز دارد، در تضاد باشد.

دو بار خرج کردن چیست؟

دو بار خرج کردن یا (Double-Spending) خطری است که می تواند یک ارز دیجیتال را مورد تهدید قرار دهد و از یک ارز دو بار استفاده شود. در صورت رعایت شرایط خاص، اطلاعات تراکنش در یک بلاکچین قابل تغییر است. این شرایط به بلوک های اصلاح شده اجازه می دهد تا وارد بلاکچین شوند. اگر این اتفاق بیفتد شخصی که تغییر را آغاز کرده است می تواند سکه های مصرف شده را دوباره پس بگیرد.

 فرآیند دو بار خرج کردن را بهتر بشناسیم

برای درک بهتر دو بار خرج کردن یا (Double-Spending) باید کمی با نحوه عملکرد بلاکچین آشنا شویم. هنگامی که یک بلوک ایجاد می شود یک عدد هش یا رمزگذاری دریافت می کند که شامل مهر زمانی، اطلاعات بلوک قبلی و داده های تراکنش است. این اطلاعات با استفاده از یک پروتکل امنیتی مانند الگوریتم SHA-256 مورد استفاده توسط بیت کوین رمزگذاری می شود.

هنگامی که اطلاعات آن بلوک توسط ماینرها تأیید شد (در اجماع اثبات کار) بسته می‌شود و یک مورد جدید با مهر زمانی، اطلاعات تراکنش و هش بلوک قبلی ایجاد می‌شود. یک بیت کوین به ماینری تعلق می گیرد که دستگاه او هش را تأیید کرده است.

چگونه از دو بار خرج کردن جلوگیری می شود؟

دو بار خرج کردن همچنان یک خطر است. با این حال این خطر توسط بلاکچین به حداقل می رسد. احتمال درج یک بلوک مخفی در بلاکچین بسیار اندک است زیرا باید توسط شبکه ماینرها پذیرفته و تأیید شود.

تنها شانسی که یک ماینر با نیات غیرقانونی برای وارد کردن یک بلوک تغییر یافته دارد این است که سعی کند، کاربر دیگری با استفاده از بلوک مخفی و ارز دیجیتال او (مخرب) تراکنش را بپذیرد. حتی در این صورت احتمال پذیرش بلوک اصلاح شده بسیار اندک است. بلاکچین و مکانیسم اجماع آنقدر سریع حرکت می کند که بلوک اصلاح شده قبل از پذیرفته شدن قدیمی می شود. حتی اگر آن بلاک پذیرفته می شد، شبکه باز هم اطلاعات موجود در بلوک را ارسال و آن را رد می کرد.

بررسی تراکنش‌های ارزهای رمزنگاری‌شده مدتی طول می‌کشد، زیرا این فرآیند شامل انتخاب تصادفی اعداد برای حل هش پیچیده است. این همچنین قدرت محاسباتی زیادی را می‌گیرد. بنابراین کپی کردن یا جعل بلاکچین بسیار دشوار است، زیرا قدرت محاسباتی بسیار زیادی برای پیشی گرفتن از سایر ماینرهای شبکه نیاز دارد.

حملات دو بار خرج کردن

مهم‌ترین خطر برای بلاکچین‌ها حمله 51 درصدی است زیرا اگر ماینر بیش از 50 درصد از قدرت محاسباتی را کنترل کند، تراکنش‌ها را تأیید و بلوک‌ها را ایجاد می‌کند و ارزهای دیجیتال را اعطا می‌کند و باعث دو بار خرج کردن می شود.

اگر این کاربر یا کاربران اکثر هش‌ها را در بلاکچین کنترل کنند، می‌توانند اجماع تراکنش‌ها را دیکته کنند و اعطای ارز را کنترل کنند. در رمزارزهای محبوب تر مانند بیت کوین، به دلیل تعداد ماینرها و مشکل هش که به آن رسیده است، این امر بسیار بعید است. با این حال ارزهای دیجیتال جدید یا فورک شده با شبکه های کوچکتر در معرض این حمله هستند.

معمولاً از حمله تراکنش تایید نشده برای فریب دادن کاربران ارزهای دیجیتال استفاده می شود. اگر یکی از این تراکنش‌ها را مشاهده کردید، نباید آن را بپذیرید زیرا می‌تواند باعث حمله دوبار خرج شود.

آیا تا به حال دو بار خرج کردن اتفاق افتاده است؟

مواردی وجود داشته است که تلاش های مضاعف برای این موضوع گزارش شده و متوقف شده است. حملاتی که ممکن است اتفاق بیفتد، عموماً منجر به دزدی می شود تا دو بار خرج کردن.

آیا می توان یک بیت کوین را کپی کرد؟

شما نمی توانید یک بیت کوین را کپی کنید زیرا بلاکچین و مکانیسم اجماع آن را نمی پذیرد.

 نمونه هایی از حملات دوگانه خرج کردن

چندین نوع از حملات می تواند به ماینرهایی که نیت بد دارند اجازه دهد تا دو بار خرج کنند. شامل حمله Finney، حمله مسابقه، حمله 51٪، حمله شغلی، و حملات تراکنش تایید نشده است.

نکات مهم و پایانی2 بار خرج کردن زمانی اتفاق می‌افتد که شخصی یک شبکه بلاکچین را تغییر می‌دهد و شبکه خاصی را وارد می‌کند که به آنها امکان می‌دهد دوباره یک ارز دیجیتال را به دست آورند.خرج کردن مضاعف ممکن است اتفاق بیفتد، اما به احتمال زیاد یک ارز دیجیتال از کیف پولی که به اندازه کافی محافظت و ایمن نشده است به سرقت می رود.انواع مختلفی از حملات را می توان برای دو بار خرج کردن متصور شد که یکی از معروفترین این حملات، حمله 51 درصدی می باشد.

سفارش لیمیت (Limit Order)

یک سفارش لیمیت به سرمایه‌گذار اجازه می دهد تا یک ارز را با قیمتی خاص بخرد یا بفروشد، یک سفارش فقط با قیمت معین یا بهتر اجرا می شود. اساساً، شما لیمیت تعیین می‌کنید و بیان می‌کنید که نمی‌خواهید یک ارز را فراتر از یک نقطه خاص بخرید یا زیر یک آستانه خاص بفروشید. سرمایه‌گذاران می‌توانند برای تعیین حد خرید یا فروش، یک سفارش لیمیت خرید یا یک سفارش لیمیت فروش را انتخاب کنند، که کنترل بیشتری بر سرمایه‌گذاری‌های آنها ارائه می‌دهد.

سفارشات لیمیت قیمت اجرا را کنترل می کند اما می تواند منجر به از دست رفتن فرصت ها در شرایط بازار سریع شود. تضمینی وجود ندارد که سفارش واقعاً انجام شود. قیمت ارز باید مشخصات سفارش حد را برآورده کند تا به درستی اجرا شود.سفارشات لیمیت به سرمایه گذاران کنترل بیشتری بر قیمتی که معامله می کنند و توانایی سرمایه گذاری بر روی نوسانات کوتاه مدت بازار را می دهد. برای جلوگیری از زیان های نزولی بزرگ، می توان از دستورات لیمیت همراه با دستورات stop استفاده کرد.

دو نوع مختلف سفارش لیمیت وجود دارد که سرمایه گذاران می توانند انتخاب کنند

سفارش لیمیت خرید: یک قیمت لیمیت را تعیین می کند که در آن ارز فقط با آن قیمت یا کمتر قابل خرید است.

سفارش لیمیت فروش: قیمت لیمیتی را تعیین می کند که در آن ارز فقط با آن قیمت یا بالاتر فروخته می شود.

اگر می خواهید ارز یک شرکت را با قیمت مشخصی خریداری کنید، می توانید آن را به عنوان حد خرید خود تعیین کنید. اگر ارز شرکت به آن حد برسد، دستور اجرا می شود. همچنین می‌توانید یک سفارش حد فروش تعیین کنید تا در صورت افزایش ارزش ارز، سود را به حداکثر برسانید.

نحوه عملکرد سفارشات لیمیت

سفارش لیمیت دستورالعملی است برای معامله گر برای خرید ارز با قیمت تعیین شده یا کمتر از آن، یا فروش ارز در قیمت مشخص شده یا بالاتر. در اصل، یک سفارش لیمیت به معامله گر می‌گوید که می‌خواهید یک ارز را بخرید یا بفروشید، اما تنها در صورتی که قیمت آن ارز به هدف مورد نظر شما برسد. یک معامله گر با این دستورالعمل‌ها فقط یک معامله را با قیمت لیمیت یا بهتر انجام می‌دهد و تنها در صورتی که ارز به آن قیمت برسد.

زمان‌های مختلفی برای استفاده از یک سفارش لیمیت وجود دارد، مانند زمانی که یک ارز خیلی سریع افزایش یا کاهش می‌یابد، و یک معامله‌گر می‌ترسد که یک سفارش بازار را پر کند. به‌علاوه، اگر معامله‌گر ارزی را تماشا نکند و قیمت خاصی را در ذهن داشته باشد، می‌تواند مفید باشد که از خرید یا فروش آن ارز خوشحال می‌شود. سفارشات لیمیت را نیز می توان با تاریخ انقضا باز گذاشت.

سرمایه گذاران هنگام ثبت سفارش لیمیت دو گزینه دارند:

یک سفارش لیمیتیت روز یا یک سفارش حد مجاز (GTC)

سفارش لیمیتد روز Day limit order: سرمایه گذاران از دستور لیمیتد روزانه استفاده می کنند تا مطمئن شوند که بهترین قیمت ممکن ارز را در یک روز معاملاتی معین به دست می آورند. یک سفارش لیمیتد روز، همانطور که از نام آن پیداست، در پایان روز معاملاتی منقضی می شود. یک سرمایه‌گذار معمولاً در صورت ارسال سفارش خرید، یک سفارش لیمیت روز را در قیمت پیشنهادی یا در حدود قیمت پیشنهادی تعیین می‌کند، بالاترین قیمتی که حاضر است برای یک ارز بپردازد. سرمایه‌گذاری که از یک سفارش روزانه استفاده می‌کند و می‌خواهد ارزی را بفروشد، قیمت حدی را نزدیک به قیمت پیشنهادی تعیین می‌کند، که پایین‌ترین قیمت برای ارزی است که مایل به پذیرش است. اگر ارز تا پایان آن روز معاملاتی به قیمت مورد نظر نرسد، سفارش لیمیتد روز منقضی می‌شود. سپس سرمایه‌گذار این گزینه را دارد که در روز معاملاتی باز بعدی سفارش جدیدی را ثبت کند.

سفارش لیمیت Good-’til

سفارش لیمیت GTC دستورات خرید یا فروش سرمایه‌گذار را تا زمانی که یکی از سه رویداد رخ دهد به جلو منتقل می کند:

تجارت اجرا می شود.سرمایه‌گذار به معامله گر دستور می دهد تا سفارش لیمیت را لغو کند.سفارش لیمیتیت GTC به طور خودکار منقضی می شود که در اکثر معامله گری ها پس از 60 روز تقویمی رخ می دهد.

اگر یک ارز در هر زمانی که یک سفارش لیمیت GTC فعال است به قیمت حد برسد، معامله گر معامله را با خرید یا فروش ارز در قیمت لیمیت یا بهتر انجام می دهد.

مزایا و معایب سفارشات لیمیت

قبل از تصمیم گیری در مورد نوع سفارشی که می خواهید استفاده کنید، جوانب مثبت و منفی را در نظر بگیرید.

مزایای یک سفارش لیمیت این است که می‌توانید حداکثر قیمتی را که می‌پردازید یا حداقل قیمتی را تعیین کنید که در آن ارز را بفروشید. این می‌تواند به ویژه در بازارهای در حال حرکت در مقایسه با یک سفارش بازار مفید باشد، سفارش‌های بازار خرید می‌کنند یا ارز را به قیمت رایج بازار بفروشید، که می تواند به سرعت تغییر کند. اشکال اولیه برای سفارش لیمیت این است که ممکن است پر نشود. ممکن است قیمت هرگز به حد مجاز شما نرسد و به طور بالقوه فرصتی را از دست بدهید.

تفاوت سفارشات لیمیت و سفارشات stop

تفاوت اصلی بین یک دستور stop و یک دستور لیمیت در این است که یک دستور stop بلافاصله اجرا می‌شود و می‌تواند بر اساس شرایط بازار با قیمتی متفاوت از قیمت stop تعیین‌شده پر شود. یک سفارش لیمیت فقط با قیمت لیمیت یا بهتر اجرا می شود.

هنگامی که در حال خرید یا فروش یک ارز هستید، معمولاً می توانید از بین یک سفارش لیمیت یا سفارش بازار یکی را انتخاب کنید. سفارشات لیمیت بر اساس قیمت است، در حالی که سفارشات بازار بر اساس سرعت و کارایی است. دستور stop نیز وجود دارد. در اینجا یک تفکیک در مورد تفاوت این نوع سفارشات با یکدیگر ارائه شده است.

دستورات لیمیت با قیمت مشخصی اجرا می شوند. شما می توانید از بین سفارش لیمیت خرید یا سفارش لیمیت فروش انتخاب کنید که تنها در صورتی فعال می شود که شرایط بازار بر اساس لیمیتیت اجازه دهد.

سفارش‌های بازار بلافاصله اجرا می‌شوند و قیمت را در معادله در نظر نمی‌گیرند، اگرچه این نوع سفارش‌ها معمولاً در قیمت پیشنهادی فعلی (برای سفارش فروش) یا درخواست (برای سفارش خرید) یا نزدیک به آن اجرا می‌شوند. بنابراین سفارش شما انجام می شود، اما ممکن است به دلیل نوسانات قیمت، هزینه متفاوتی داشته باشد.

دستور stop نوعی سفارش برای خرید یا فروش زمانی است که ارز به قیمت معینی می رسد که به آن قیمت stop می گویند. هنگامی که آن قیمت برآورده شد، سفارش به یک سفارش بازار تبدیل می شود و بلافاصله معامله می شود.

فقط مطمئن شوید که از لیمیتدهای زمانی و این که سفارش شما ممکن است اجرا شود یا نشود، آگاه باشید و همیشه نحوه بازی انواع سفارش‌ها را در استراتژی سرمایه‌گذاری خود ارزیابی کنید.

مارجین کال (margin call)

مارجین کال زمانی اتفاق می‌افتد که ارزش حساب به زیر یک آستانه معین می‌رسد و سرمایه‌گذار را مجبور می‌کند پول بیشتری اضافه کند تا شرایط وام کارگزار یا صرافی را برآورده کند. یک حساب مارجین به سرمایه گذاران این امکان را می دهد که از کارگزار یا صرافی خود وجوه قرض کنند تا با پول نقدی که در دسترس دارند، موقعیت های بزرگ تری را به دست آورند و قدرت خرید آنها را افزایش دهند.

اگر مارجین کالی صادر شود و سرمایه‌گذار نتواند سرمایه‌گذاری خود را به حداقل نیاز برساند، کارگزار یا صرافی حق دارد موقعیت‌ها را بفروشد و همچنین هرگونه کارمزد، کارمزد و سود را از صاحب حساب دریافت کند.

حداقل مارجین

حداقل مارجین مقدار وجوهی است که باید توسط مشتری حساب مارجین نزد کارگزار یا صرافی واریز شود. با یک حساب مارجین، می توانید از کارگزار یا صرافی خود برای خرید سهام یا ارز دیجیتال وام بگیرید. هنگامی که یک حساب مارجین تایید و تامین مالی شد، می توانید تا درصد معینی از قیمت خرید تراکنش را وام بگیرید. به دلیل اهرمی که توسط معاملات با وجوه قرض‌گرفته شده ارائه می‌شود، می‌توانید موقعیت‌های بزرگ‌تری نسبت به آنچه که معمولاً با پول نقد می‌توانید وارد کنید، وارد کنید. بنابراین، معامله در مارجین می‌تواند هم برد و هم باخت را افزایش دهد. با این حال، مانند هر وام دیگری، باید پولی را که کارگزاری یا صرافی به شما قرض داده است، بازپرداخت کنید.

حداقل مارجین مورد نیاز معمولاً توسط صرافی هایی تعیین می شود که ارز و قراردادهای مختلفی را ارائه می دهند. الزامات در پاسخ به عواملی مانند تغییر نوسانات، رویدادهای ژئوپلیتیکی و تغییر در عرضه و تقاضا تغییر می کند. مارجین اولیه پولی است که باید از پول خود بپردازید (یعنی نه مبلغ وام گرفته شده) تا وارد یک موقعیت شوید. کمترین مبلغ حداقل مقداری است که باید در حساب مارجین حفظ شود.

عدم پاسخگویی به مارجین کال

مارجین کال از شما می‌خواهد که وجوه جدیدی را به حساب مارجین خود اضافه کنید. اگر مارجین کال را برآورده نکنید، کارگزار یا صرافی شما می تواند هر موقعیت باز را ببندد تا حساب را به حداقل مقدار بازگرداند. این به عنوان فروش اجباری یا انحلال شناخته می شود. کارگزار یا صرافی شما می‌تواند این کار را بدون تأیید شما انجام دهد و می‌تواند انتخاب کند که کدام موقعیت را انتخاب  کند. علاوه بر این، کارگزاری یا صرافی شما می‌تواند از شما برای تراکنش ها و هر گونه سودی که در وهله اول به شما وام داده شده است، از شما دریافت کند. شما مسئول هر گونه زیان متحمل شده در طول این فرآیند هستید، و کارگزاری یا صرافی شما ممکن است به اندازه ای ارز یا قرارداد را نقد کند تا از حد نیاز اولیه مارجین فراتر رود.

انحلال‌های اجباری معمولاً پس از اخطارهایی که کارگزار یا صرافی در مورد وضعیت حداقل مارجین یک حساب صادر کرده است، اتفاق می‌افتد. اگر دارنده حساب انتخاب کند که شرایط مارجین را برآورده نکند، کارگزار حق دارد موقعیت های فعلی را بفروشد.

مقایسه اثبات کار (POW) و اثبات سهام (POS)

در این مقاله ما به بحث و بیان تفاوت های اثبات کار و اثبات سهام در بلاکچین می پردازیم و همچنین کارایی هر کدام از اینها در بخش های مختلف و اینکه هر کدام بصورت مجزا چه مزایا و چه معایبی به همراه دارند.

اثبات کار یا (Proof of work) چیست؟

اثبات کار یا (POW) مکانیزمی است که بیت کوین برای ایجاد بلاک های جدید و وضعیت درستی بلاکچین از آن استفاده می کند. اثبات کار یا (POW) راهی عینی برای همه اعضای شبکه بیت کوین فراهم می کند تا در مورد وضعیت بلاکچین و تمام تراکنش های بیت کوین به توافق جمعی برسند.

اثبات کار ماینرها را مجبور می‌کند تا تریلیون‌ها حدس عددی بزنند تا یک بلوک معتبر تولید کنند، و بخاطر سختی شبکه ماینرها قادرند مجموعاً در هر 10 دقیقه تنها یک بلوک را پیدا ‌کنند. بنابراین اثبات کار یا همان اجماع کار را می توان اینطور تعریف کرد که وظیفه آن حفظ امنیت و تایید بلوک های جدید تولید شده توسط ماینرها می باشد. هیچ الگوریتم حاکمیتی پیچیده ای وجود ندارد که ماینرها بلاک ها را پیدا کنند یا قوانین را تعیین کنند. بیت کوین کاملاً بر رمزنگاری (رشته ریاضی)، اصول اقتصادی و تئوری بازی متکی است تا اطمینان حاصل شود که همه ماینرها صادقانه باقی می مانند.

اثبات کار مشوقی برای تمرکززدایی

اثبات کار عملیات استخراج ماینرها را برای تمرکززدایی جغرافیایی و سازمانی و همچنین غیرمتمرکز کردن بیت کوین به عنوان یک مرجع تشویق می کند. این تنها به این دلیل است که مهم ترین هزینه استخراج کنندگان هزینه برق ماینرهاست که دائماً به دنبال کاهش هزینه های مصرف انرژی برق هستند و به دلیل اینکه انرژی ارزان در سراسر جهان توزیع می شود، عملیات استخراج نیز در سراسر جهان توزیع می شود.

امنیت اثبات کار مقیاس پذیر است

به لطف تعدیل سختی شبکه، با افزایش قیمت بیت کوین، ماینرهای بیشتری شروع به ماینینگ می کنند و این مسئله سختی شبکه را بالا میبرد و امنیت بیت کوین را تقویت می کند. بنابراین، با تبدیل شدن بیت کوین به یک منبع جذاب برای مهاجمان و هکرها و همچنین بعنوان یک منبع تهدید کننده برای بانک های مرکزی، امنیت بیت کوین افزایش می یابد و از هرگونه تلاش برای حمله به شبکه جلوگیری می کند.

اثبات سهام یا (Proof-of-Stake) چیست؟

اثبات سهام یک مکانیسم اجماع ارز دیجیتال برای پردازش تراکنش ها و ایجاد بلوک های جدید در یک بلاکچین است. مکانیزم اجماع سهام روشی برای اعتبارسنجی ورودی ها در پایگاه داده بلاکچین و ایمن نگه داشتن پایگاه داده است. به عبارتی واضح تر و بهتر اثبات سهام به روشی گفته می شود که دارندگان ارز های دیجیتال ارز خود را در استخری قفل می کنند و با اینکار بلوک های جدیدی در بستر بلاکچین تولید و تایید می کنند و در قبال آن پاداش دریافت می کنند.

نکات کلیدی راجع به اثبات سهام یا (POS)در اثبات سهام یا (POS) صاحبان ارزهای دیجیتال، تراکنش‌های بلوکی را بر اساس تعداد سکه‌هایی که یک اعتبارسنجی در اختیار دارد، اعتبار می‌بخشند.اثبات سهام (POS) به عنوان جایگزینی برای اثبات کار (POW) که مکانیزم اجماع اصلی برای اعتبارسنجی زنجیره بلوکی و افزودن بلوک‌های جدید بود ایجاد شد.اثبات سهام (POS) از نظر پتانسیل حمله به شبکه با ریسک کمتری مواجه است، زیرا بلحاظ ساختاری به گونه ای تشکیل شده که باعث می شود حمله برای هکرها سودی در بر نداشته باشد.اهداف اثبات سهام

اثبات سهام برای کاهش نگرانی مقیاس پذیری و پایداری محیطی پیرامون پروتکل اثبات کار (POW) طراحی شده است. زیرا اثبات کار یک رویکرد رقابتی برای تأیید تراکنش‌ها است که به طور طبیعی افراد را تشویق می‌کند تا به دنبال راه‌هایی برای کسب مزیت باشند، به‌ویژه که ارزش پولی در میان است.

ماینرهای بیت کوین با تایید تراکنش ها و بلاک های جدید بیت کوین به دست می آورند. با این حال، آنها هزینه های عملیاتی خود مانند برق و اجاره را با ارز فیات (اسکناس) پرداخت می کنند. آنچه واقعاً در این حالت اتفاق می افتد این است که ماینرها در حال تبادل انرژی با ارزهای دیجیتال هستند، یعنی در قبال مصرف برق و پرداخت هزینه دستگاه های استخراج ارز دیجیتال دریافت می کنند. مقدار انرژی مورد نیاز برای استخراج ارز دیجیتال در اثبات کار عمیقاً بر پویایی قیمت و سودآوری بازار تأثیر می گذارد. جنبه‌های زیست‌محیطی نیز وجود دارد که باید در نظر گرفته شوند، زیرا استخراج به روش POW به اندازه یک کشور کوچک انرژی مصرف می‌کند.

اما مکانیسم  اثبات سهام یا (POS) به دنبال حل مشکلات روش اثبات کار یا (POW) با جایگزین کردن مؤثر قدرت محاسباتی است که به موجب آن توانایی استخراج افراد توسط شبکه تصادفی می شود. این بدان معناست که مصرف انرژی باید به شدت کاهش یابد زیرا استخراج کنندگان دیگر نمی توانند برای کسب سود به مزارع عظیم استخراج تک منظوره مثل مزارع استخراج بیت کوین تکیه کنند.

امنیت اثبات سهام

حمله 51 درصدی در اثبات سهام که مدت‌ها به عنوان یک تهدید برای طرفداران ارزهای دیجیتال مطرح می‌شد در هنگام استفاده از POS نگران‌کننده است، اما بسیار بعید است که این اتفاق بی افتد. حمله 51 درصدی زمانی است که شخصی 51 درصد از سهام یک ارز دیجیتال را در اختیار دارد و از این اکثریت برای تغییر زنجیره بلوک استفاده می کند. در POS یک گروه یا فرد باید مالک 51 درصد از سهام ارز دیجیتال باشد که بخواهد این اتفاق بی افتد.

نه تنها داشتن 51 درصد از ارز رمزنگاری شده بسیار پرهزینه است، بلکه ارزهای سهامداری که 51 درصد از یک ارز را در اختیار دارد وثیقه ای برای امتیاز «استخراج» است. ماینرهایی که تلاش می کنند از طریق حمله 51 درصدی یک بلوک را برگردانند، تمام سکه های شرط بندی شده خود را از دست می دهند! این انگیزه ای برای ماینرها ایجاد می کند تا با حسن نیت نسبت به نفع ارز دیجیتال و شبکه اقدام کنند.

تفاوت اثبات سهام در مقابل اثبات کار چیست؟

اثبات سهام (POS) از ماینرهایی که به طور تصادفی انتخاب شده اند برای اعتبارسنجی تراکنش ها استفاده می کند اما اثبات کار (POW) از یک روش اعتبارسنجی رقابتی برای تأیید تراکنش‌ها و افزودن بلاک‌های جدید به بلاکچین استفاده می‌کند.

چگونه اثبات سهام به دست می آورید؟

اثبات سهام (POS) یک مکانیسم اجماع داخلی است که توسط شبکه یا اعتبار سنجی ارزهای دیجیتال استفاده می شود. نمی توان آن را به دست‌آورد، اما می توانید بعنوان یک دارنده ارز دیجیتالی که در اعتبارسنجی POS یا تبدیل شدن به یک اعتبارسنجی شرکت می کند، به ایمن کردن شبکه کمک کرده و جوایزی کسب کنید.

آیا بیت کوین را می توان به اثبات سهام تبدیل کرد؟

این امکان وجود دارد که بیت کوین به اثبات سهام تغییر کند. اتریوم فعالیت خود را با استفاده از POW آغاز کرد و در حال انتقال به POS است، اما اجرای این فرآیند در یک ارز دیجیتال از قبل ایجاد شده ممکن است سال‌ها طول بکشد.

شت کوین

اصطلاح شت کوین به یک ارز دیجیتال با ارزش کم یا بدون ارزش یا یک ارز دیجیتالی اشاره دارد که هیچ هدف فوری و قابل تشخیصی ندارد. این کلمه یک اصطلاح تحقیرآمیز است که اغلب برای توصیف آلت کوین ها یا ارزهای رمزنگاری شده که پس از محبوب شدن بیت کوین ساخته شده اند استفاده می شود.

کاهش ارزش یک شت کوین اغلب به دلیل علاقه ناموفق سرمایه‌گذار است زیرا با حسن نیت ایجاد نشده است یا قیمت آن بر اساس حدس و گمان است. به این ترتیب، این ارزها به عنوان سرمایه گذاری بد در نظر گرفته می شوند.

شت کوین ها چگونه کار می کنند؟

علاقه به ارزهای دیجیتال از زمان معرفی بیت کوین در سال 2009 به طور قابل توجهی افزایش یافت. موفقیت آنها باعث شد تا کسب و کارهایی که به دنبال استفاده از فناوری بلاک چین برای ایجاد آلت کوین های خود هستند، که دارایی های دیجیتالی هستند که از طراحی اولیه بیت کوین استفاده می کنند، استفاده کنند. توسعه‌دهندگان معمولاً تعداد توکن‌هایی را که در نهایت در دسترس هستند اعلام می‌کنند. عرضه بیت‌کوین به 21 میلیون محدود می‌شود، در حالی که سقف عرضه‌های اتر در سال 18 میلیون است.

تعیین حد عرضه باعث کمبود می شود، زیرا سرمایه گذاران می‌دانند که توکن های اضافی پس از یک نقطه خاص ایجاد نمی شوند. توکن‌های بیشتر از نظر تئوری ارزش دارایی‌هایشان را کاهش می‌دهند، همان‌طور که انتشار سهام جدید ممکن است ارزش یک سهم را کاهش دهد.

با ثابت بودن عرضه یک آلت کوین، ارزش آن باید به تقاضا بستگی داشته باشد. اما از آنجایی که بیشتر ارزهای رمزپایه کاربرد عملی محدودی دارند. خرید و فروش کالاها و خدمات واقعی با استفاده از ارزهای دیجیتال هنوز یک اتفاق رایج نیست، ارزش آنها بر اساس حدس و گمان خالص است. بنابراین، یک شت کوین چیزی است که مردم می گویند صرفاً به دلیل وجود آن ارزشمند است.

ارزهای دیجیتال کاربرد محدود و عملی دارند و ارزش آنها صرفاً بر اساس حدس و گمان است. شناسایی شت کوین ها آسان است زیرا از الگوی خاصی پیروی می کنند. اگرچه ممکن است در هنگام عرضه یک کوین علاقه خاصی به آن وجود داشته باشد، اما قیمت آن نسبتاً ثابت باقی می ماند. اما قیمت به طور تصاعدی در یک دوره زمانی کوتاه افزایش می یابد زیرا سرمایه گذاران شروع به پرش می کنند. به دنبال آن، سرمایه‌گذارانی که کوین های خود را برای سرمایه‌گذاری در سودهای کوتاه‌مدت می‌ریزند، سرگردانی ایجاد می‌کند.

بعید است که توسعه و بازاریابی آلت‌کوین‌هایی که روزی شیت کوین در نظر گرفته می‌شوند، به میزان قابل توجهی کند شود در حالی که علاقه به ارزهای دیجیتال همچنان بالاست. برخی از دولت‌ها، به‌ویژه دولت‌های کره جنوبی و چین، علاقه شدیدی به توقف عملیات استخراج ارزهای دیجیتال دارند، در حالی که برخی دیگر، مانند ژاپن، استفاده از ارزهای دیجیتال را در بازار گسترده‌تر تشویق کرده‌اند.

ملاحظات خاص

به دلیل بازار ارزهای دیجیتال که سرمایه‌گذاران ممکن است برای ترسیم شباهت‌های تاریخی با آن مشکل داشته باشند و به دلیل اینکه فناوری زیربنایی مورد استفاده برای مدیریت بلاک‌چین‌ها ممکن است توسط درصد زیادی از سرمایه‌گذاران به خوبی درک نشده باشد، فضای زیادی برای سوء استفاده وجود دارد. تشخیص اینکه آیا یک ارز دیجیتال قابل دوام است یا اینکه برای جذب سرمایه گذاران ایجاد شده است، می تواند دشوار باشد.

ارزیابی اینکه چرا یک آلت کوین با قیمتی خاص ارزش گذاری می شود به رویکردی متفاوت از تعیین قیمت اوراق بهادار یا ارزهای سنتی نیاز دارد. آلت‌کوین‌ها توسط دولت‌ها حمایت نمی‌شوند، به این معنی که سرمایه‌گذاران نمی‌توانند به رشد تولید ناخالص داخلی (GDP)، سطوح بدهی یا تورم نگاه کنند تا تشخیص دهند که آیا یک آلت‌کوین کمتر از ارزش یا بیش از ارزش‌گذاری شده است.

علاوه بر این سردرگمی که آیا یک آلت کوین واقعاً ارزشمند است یا خیر، این است که بیشتر اطلاعات مربوط به آلتکوین ها در اینترنت یافت می شود، جایی که تشخیص درستی اطلاعات یا صرفاً به منظور ایجاد سر و صدا ساخته شده است.

بلاک در بلاکچین چیست؟

بلاک ها ساختارهای داده ای در پایگاه داده بلاک چین هستند، جایی که داده های تراکنش در یک بلاک چین ارز دیجیتال به طور دائم ثبت می شوند. یک بلاک برخی یا همه آخرین تراکنش‌هایی را که هنوز توسط شبکه تأیید نشده است، ثبت می‌کند. پس از تأیید اعتبار،بلاک بسته می شود. سپس، یک بلاک جدید برای تراکنش‌های جدید ایجاد می‌شود که باید وارد و اعتبارسنجی شوند. بنابراین یک بلاک ذخیره دائمی از سوابق است که پس از نوشتن، قابل تغییر یا حذف نیستند.

یک بلاک در بلاکچین چگونه کار می کند؟

یک شبکه بلاکچین شاهد حجم زیادی از فعالیت های تراکنش است. هنگامی که در ارزهای دیجیتال استفاده می‌شود، حفظ سابقه این تراکنش‌ها به سیستم کمک می‌کند تا میزان استفاده یا عدم استفاده و طرف‌های درگیر را ردیابی کند. تراکنش های انجام شده در یک دوره معین در فایلی به نام بلاک ثبت می شود که اساس شبکه بلاک چین است.

یک بلاک اطلاعات را ذخیره می کند. اطلاعات زیادی در یک بلاک گنجانده شده است، اما فضای ذخیره سازی زیادی را اشغال نمی کند. بلاک ها به طور کلی شامل این عناصر هستند، اما ممکن است بین انواع مختلف متفاوت باشد:

یک عدد 32 بیتی در هدر، nonce نامیده می‌شود. برنامه استخراج از اعداد تصادفی برای “حدس زدن” nonce در هش استفاده می‌کند. هنگامی که یک nonce تأیید می شود، زمانی که nonce یا عددی کمتر از آن حدس زده شود، هش حل می شود. سپس، شبکه آن بلاک را می بندد، یک بلاک جدید با هدر ایجاد می کند و این فرآیند تکرار می شود.

مکانیسم های مختلفی برای رسیدن به یک اجماع استفاده می شود. محبوب ترین ارز رمزنگاری اثبات کار (PoW) است، که اثبات سهام (PoS) به دلیل کاهش مصرف انرژی در مقایسه با PoW بیشتر شده است.

رابطه ماینینگ با بلاک ها

استخراج اصطلاحی است که برای حل عددی استفاده می‌شود که nonce است، تنها عددی که می‌توان در هدر بلاک تغییر داد. همچنین در صورت استفاده از اثبات کار در پروتکل، این فرآیندی است که شبکه ارز دیجیتال از آن استفاده می کند.

معمولاً تصور می شود که استخراج ارزهای دیجیتال یک مسئله پیچیده ریاضی است. این در واقع یک عدد تصادفی است که از طریق هش تولید می شود. هش کردن فرآیند رمزگذاری اطلاعات با استفاده از روش رمزگذاری یک ارز دیجیتال است. به عنوان مثال، بیت کوین از SHA256 برای الگوریتم رمزگذاری خود استفاده می کند. برای اینکه یک ماینر عدد “برنده” را تولید کند، برنامه ماینینگ باید از SHA 256 برای هش اعداد تصادفی و قرار دادن آنها در nonce استفاده کند تا ببیند آیا مطابقت دارد یا خیر.

مشکل در این است که تمام هدرهای بلاک قبلی به صورت تصادفی رمزگذاری می شوند. از این رو، هدر بلاک فعلی یک عدد رمزگذاری شده تصادفی است که بر اساس اعداد رمزگذاری شده تصادفی بلاک های قبلی و اطلاعات بلاک فعلی تولید می‌شود.

سایر کاربردهای بلاک در بلاکچین

از آنجایی که بیشتر تعاریف بلاک چین به بیت کوین اشاره دارد زیرا این اولین ارز دیجیتالی بود که از یک ارز دیجیتال استفاده کرد، بسیاری از مردم بلاک ها و بلاک چین ها را با بیت کوین مرتبط می دانند. با این حال، سایر ارزهای دیجیتال از بلاک و بلاک چین نیز استفاده می کنند. توجه به این نکته ضروری است که شبکه اتریوم دارای یک ارز دیجیتال به نام اتر است که از بلاک ها و بلاک چین نیز استفاده می کند.

با این حال، اتریوم و بلاک چین آن برای چندین کاربرد طراحی شده‌اند که بسیار بیشتر از ارزهای دیجیتال است. به عنوان مثال، توکن‌های غیرقابل تعویض، قراردادهای هوشمند، برنامه‌های مالی غیرمتمرکز و موارد دیگر با استفاده از اتریوم توسعه یافته‌اند.

بلاکچین به زبان ساده چیست؟

زنجیره بلاکی پایگاه داده ای است که اطلاعات را به صورت پیوندی ذخیره و رمزگذاری می کند، به طوری که اطلاعات قبلی را نمی توان تغییر داد، و گروهی هر ورودی را قبل از نهایی شدن آنها از طریق اجماع تأیید می کند. توافقی مبنی بر درست بودن داده ها.

چگونه یک بلاک بلاکچین ایجاد می شود؟

بلاک ها زمانی ایجاد می‌شوند که ماینرها یا اعتبارسنجی‌های بلاک با موفقیت اطلاعات رمزگذاری‌شده در بلاک‌هدر را تأیید می‌کنند، که باعث ایجاد یک بلاک جدید می‌شود.

بلاکچین ها برای چه مواردی استفاده می شوند؟

بلاک چین‌ها در ارزهای دیجیتال، برنامه‌های مالی غیرمتمرکز، توکن‌های غیرقابل تعویض استفاده می‌شوند و کاربردهای بیشتری دائماً در دست توسعه است.

اینترنت اشیا (IoT) – Internet of Things چیست؟

اینترنت اشیا (IoT) نامی است برای مجموعه انبوهی از دستگاه‌های فعال شبکه، به استثنای رایانه‌های سنتی مانند لپ‌تاپ و سرور. انواع اتصالات شبکه می تواند شامل اتصالات Wi-Fi، اتصالات بلوتوث و ارتباطات میدان نزدیک (NFC) باشد. اینترنت اشیا شامل دستگاه‌هایی مانند لوازم «هوشمند» مانند یخچال‌ها و ترموستات‌ها می‌شود. سیستم های امنیتی خانه؛ لوازم جانبی کامپیوتر، مانند وب کم و چاپگر؛ فناوری پوشیدنی، مانند اپل واچ و فیت بیت. روترها؛ و دستگاه های بلندگوی هوشمند مانند Amazon Echo و Google Home.

اینترنت اشیا چگونه کار می کند؟

این دستگاه ها از پروتکل اینترنت (IP) استفاده می کنند، همان پروتکلی که رایانه ها را در شبکه جهانی وب شناسایی می کند و به آنها اجازه می دهد با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. هدف اینترنت اشیا این است که دستگاه هایی داشته باشیم که در زمان واقعی گزارش دهند، کارایی را بهبود می بخشند و اطلاعات مهم را سریعتر از یک سیستم بسته به مداخله انسان به سطح می آورند.

مزایای اینترنت اشیا

اینترنت اشیا تغییری در طیف وسیعی از زمینه ها ایجاد می کند. برای مثال، در پزشکی، دستگاه‌های متصل می‌توانند به متخصصان پزشکی کمک کنند تا بیماران را در داخل و خارج از محیط بیمارستان نظارت کنند. سپس رایانه‌ها می‌توانند داده‌ها را ارزیابی کنند تا به پزشکان در تنظیم درمان‌ها و بهبود نتایج بیمار کمک کنند.

یکی دیگر از زمینه هایی که در حال تغییر است، برنامه ریزی شهری است. به عنوان مثال، هنگامی که حسگرهایی که دارای آدرس IP هستند در زیر یک خیابان شلوغ قرار می گیرند، مقامات شهری می توانند به رانندگان در مورد تأخیر یا تصادفات آینده هشدار دهند. در همین حال، سطل‌های زباله هوشمند می‌توانند پس از پر شدن شهر را مطلع کنند و در نتیجه مسیرهای جمع‌آوری زباله را بهینه می‌کنند.

استفاده از دستگاه های هوشمند نیز احتمالاً به معنای مزیت رقابتی برای مشاغلی است که از آنها به صورت استراتژیک استفاده می کنند. به عنوان مثال، با ردیابی داده های مربوط به مصرف انرژی و سطوح موجودی، یک شرکت می تواند هزینه های کلی خود را به طور قابل توجهی کاهش دهد. اتصال همچنین ممکن است به شرکت ها کمک کند تا به طور مؤثرتری برای مصرف کنندگان بازاریابی کنند.

با ردیابی رفتار مصرف کننده در یک فروشگاه، یک خرده فروش می تواند از نظر تئوری توصیه های مناسبی برای محصول ارائه دهد که اندازه کلی فروش را افزایش می دهد. هنگامی که یک محصول در خانه مصرف کننده قرار می گیرد، می توان از آن محصول برای هشدار به مالک از برنامه های خدمات آتی استفاده کرد و حتی از مالک درخواست کرد تا قرار ملاقات را رزرو کند.

مانند تمام سؤالات مربوط به داده های شخصی، بسیاری از نگرانی های حفظ حریم خصوصی وجود دارد که هنوز در مورد اینترنت اشیا مورد توجه قرار نگرفته است. این فناوری بسیار سریعتر از محیط نظارتی پیشرفت کرده است، بنابراین خطرات نظارتی احتمالی پیش روی شرکت هایی وجود دارد که به گسترش دامنه دستگاه های متصل به اینترنت ادامه می دهند.

مفهوم KYC

بخش «مشتری خود را بشناسید» (KYC) به ارائه دهندگان خدمات مالی نیاز دارد که مشتریان خود را شناسایی و تأیید کنند. این به عنوان بخشی از تلاش‌های انطباق با مبارزه با پولشویی/مبارزه با تامین مالی تروریسم (AML/CFT) برای مبارزه با جرایم مالی و اطمینان از دقت نظر مشتریان انجام می‌شود.

KYC با جمع‌آوری و تأیید اطلاعات مشتری به طور فعال با فعالیت های مجرمانه مبارزه می کند. این چک‌ها اعتماد را در صنعت بهبود می‌بخشد و به ارائه‌دهندگان خدمات مالی کمک می‌کند تا ریسک‌های خود را مدیریت کنند. KYC در صرافی های ارزهای دیجیتال رایج شده است. با این حال، برخی از منتقدان می گویند که این امر جنبه های ناشناس بودن و عدم تمرکز را از بین می برد که کریپتو به آن معروف است.

KYC یک الزام قانونی رایج است که ارائه دهندگان خدمات مالی موظف به انجام آن هستند. این چک ها در درجه اول با تامین مالی و پولشویی از فعالیت های غیرقانونی مبارزه می کنند. KYC یک معیار کلیدی در مقررات ضد پولشویی است که آن را به یک محافظ ایمنی مهم برای ارزهای دیجیتال تبدیل می کند. موسسات مالی و ارائه دهندگان خدمات مانند Binance به طور فزاینده ای مجبور به اجرای روش های KYC قوی برای محافظت از مشتریان و دارایی های آنها هستند.

KYC چیست

اگر حسابی در یک صرافی ارز دیجیتال باز کرده‌اید، احتمالاً باید یک چک KYC را تکمیل کنید. KYC از ارائه دهندگان خدمات مالی می خواهد که اطلاعاتی را برای تأیید هویت مشتریان خود جمع‌آوری کنند. به عنوان مثال، این می تواند از طریق شناسایی رسمی یا صورت حساب بانکی باشد. مانند مقررات AML، سیاست های KYC به مبارزه با پولشویی، تامین مالی تروریسم، کلاهبرداری و انتقال غیرقانونی وجوه کمک می کند.

KYC معمولا یک رویکرد پیشگیرانه به جای واکنشی است. بیشتر ارائه دهندگان خدمات مالی، قبل از اینکه بتوانند تراکنش های مالی انجام دهند، اطلاعات مشتری را در فرآیند ورود به سیستم دریافت می کنند. در برخی موارد، حساب‌ها را می‌توان بدون KYC ساخت، اما عملکردشان محدود است. به عنوان مثال، بایننس به کاربران اجازه می دهد حساب باز کنند، اما تا زمانی که KYC تکمیل نشود، معاملات را محدود می کند.

هنگام تکمیل KYC، ممکن است از شما خواسته شود موارد زیر را ارائه دهید:

شناسه دولتیگواهینامه رانندگیگذرنامه

جدای از تأیید هویت مشتری، تأیید مکان و آدرس مشتری نیز مهم است. مدارک هویتی شما اطلاعات اولیه ای مانند نام و تاریخ تولد شما را ارائه می دهد، اما برای مثال برای ایجاد اقامتگاه مالیاتی شما به اطلاعات بیشتری نیاز است. احتمالاً باید بیش از یک مرحله از KYC را تکمیل کنید. ارائه دهندگان خدمات مالی اغلب نیاز دارند تا هویت مشتریان خود را در فواصل زمانی منظم مجدداً تأیید کنند.

چه کسی انطباق با KYC را تنظیم می کند

مقررات KYC بر اساس کشور متفاوت است، اما همکاری بین المللی در مورد اطلاعات اولیه مورد نیاز وجود دارد. در ایالات متحده، قانون اسرار بانکی و قانون میهن پرستان 2001 اکثر فرآیندهای AML و KYC را که امروزه مشاهده می شود، ایجاد کردند. اتحادیه اروپا و کشورهای آسیا و اقیانوسیه مقررات خود را تدوین کرده اند، اما همپوشانی های زیادی با ایالات متحده وجود دارد. دستورالعمل ضد پولشویی اتحادیه اروپا (AMLD) و مقررات PSD2 چارچوب اصلی را برای کشورهای اتحادیه اروپا فراهم می کند. در سطح جهانی، گروه ویژه اقدام مالی (FATF) همکاری های چند ملیتی را در زمینه شرایط نظارتی هماهنگ می کند

چرا به KYC در کریپتو نیاز داریم

به دلیل ماهیت مستعار ارز دیجیتال، اغلب برای پولشویی وجوه غیرقانونی و فرار مالیاتی استفاده می شود. بهبود مقررات ارزهای دیجیتال شهرت آن را بهتر می کند و اطمینان حاصل می کند که مالیات در جایی که باید پرداخت شود. سه دلیل کلیدی وجود دارد که چرا چک های KYC در صنعت ارزهای دیجیتال مورد نیاز است:

تراکنش های بلاکچین برگشت‌ناپذیر هستند. اگر اشتباهی مرتکب شوید هیچ مدیری وجود ندارد که به شما کمک کند، به این معنی که وجوه را می‌توان دزدید یا جابه‌جا کرد و قابل بازیابی نیست.

کریپتوکارنسی نسبتاً ناشناس (مستعار) است. برای باز کردن کیف پول رمزنگاری نیازی به ارائه هیچ گونه اطلاعات شخصی ندارید.

مقررات هنوز در مورد مالیات و قانونی بودن کریپتو در بسیاری از کشورها نامشخص است.

اگرچه KYC زمان لازم برای راه‌اندازی یک حساب کاربری را افزایش می دهد، اما مزایای واضحی دارد. یک مشتری معمولی لزوما نمی تواند آنها را ببیند، اما KYC تأثیر قابل توجهی در حفظ وجوه شما و مبارزه با جرم و جنایت دارد.

مزایای KYC

مزایای KYC همه آشکار نیستند. با این حال، بسیار بیشتر از مبارزه با تقلب انجام می دهد و می تواند سیستم مالی را به طور کلی بهبود بخشد.

وام دهندگان می توانند با تعیین هویت و سابقه مالی مشتری، به راحتی ریسک خود را ارزیابی کنند. این فرآیند منجر به وام دهی مسئولانه تر و مدیریت ریسک می شود.

با سرقت هویت و انواع دیگر کلاهبرداری های مالی مبارزه می کند.

خطر وقوع پولشویی را در وهله اول به عنوان یک اقدام پیشگیرانه کاهش می دهد.

اعتماد، امنیت و پاسخگویی ارائه دهندگان خدمات مالی را بهبود می بخشد. این شهرت بر صنعت مالی به عنوان یک کل اثر ضربه‌ای دارد و می‌تواند سرمایه‌گذاری را تشویق کند.

KYC و عدم تمرکز

ارزهای دیجیتال از ابتدا بر تمرکززدایی و رهایی از واسطه ها متمرکز بوده اند. همانطور که گفته شد، هر کسی می تواند بدون نیاز به ارائه جزئیات در مورد خود، یک کیف پول بسازد و رمزنگاری را نگه دارد. با این حال، دقیقاً به همین دلایل، رمزارز به یک روش محبوب برای پولشویی تبدیل شده است.

دولت‌ها و تنظیم‌کننده‌ها معمولاً از صرافی‌ها می‌خواهند تا بررسی‌های KYC را روی مشتریان خود انجام دهند. در حالی که اجرای KYC اجباری برای کیف پول های کریپتو بسیار دشوار است، خدماتی که فیات را به کریپتو مبادله می کنند مناسب تر هستند. برخی از سرمایه گذاران به صورت سفته بازی به ارزهای دیجیتال علاقه مند هستند و برخی دیگر به طور فعال تری از ارزش های اصلی و مفید بودن آنها قدردانی می کنند.

استدلال علیه KYC

KYC مزایای آشکار خود را دارد، اما هنوز برای برخی از منتقدان بحث برانگیز است. استدلال علیه KYC به دلیل تاریخچه و پیشینه آن در دنیای ارزهای دیجیتال رایج تر است.

به طور معمول، بیشتر انتقادات آن ناشی از مسائل مربوط به حریم خصوصی و هزینه است:

انجام بررسی های KYC دارای هزینه اضافی است که اغلب از طریق کارمزد به مشتری منتقل می شود.

برخی از افراد مدارک مورد نیاز برای چک های KYC را ندارند یا شاید آدرس ثابتی ندارند. این امر دسترسی آنها به برخی خدمات مالی را دشوار می کند.

ارائه دهندگان خدمات مالی غیرمسئول ممکن است امنیت داده ها را نداشته باشند و هک می تواند منجر به سرقت داده های خصوصی شما شود.

برخی استدلال می کنند که این برخلاف تمرکززدایی ارزهای دیجیتال است.

منبع: KYC چیست – مشتری خود را بشناسید