لعنتی! لمس تنت زلزله بم دارد...

حال دیوانه کجا قصه مبهم دارد

جبرئیلم اگر امروز، به من خرده نگیر

دکمه در دکمه تنت حضرت مریم دارد

باز با ارتش زیبایی تو درگیرم

خط چشمت خبر از خط مقدم دارد

لای موهات اسیرم، تو مرا دار بزن!

آنکه پیروز شده حق مسلم دارد

بعد هر حادثه امداد رسانی رسم است

لعنتی! لمس تنت زلزله بم دارد

وعده های سر خرمن همه ارزانی شیخ

با تو هر لحظه دلم میل جهنم دارد

«علی صفری»

دوستت دارم ولی تقدیر چیز دیگری است

خواب می بینم تو را،تعبیر چیز دیگری است

در خیابان بار ها می بینمت، از راه دور

پیشتر می آیم و تصویر چیز دیگری است

کوه بودم، دوریت کاه از وجودم ساخته

در قفس افتادن یک شیر چیز دیگری است

عاشقی طعم خوشی دارد ولی دور از فراق

با جدایی بی گمان تاثیر چیز دیگری است

حرف بسیار است اما فرق دارد شعر من

شرح حال یک جوان پیر چیز دیگری است

«فرزاد نظافتی»

برای شادی روحم کمی غزل لطفا

دلم پر از غم و درد است، راه حل لطفا

همیشه کام مرا تلخ می کند دنیا

به قدر تلخی دنیای تان، عسل لطفا!

مرا به حال خودم ول کنید آدم ها

فقط برای کمی گریه لا اقل، لطفا

کسی میان شما عشق را نمی فهمد

ادا،دروغ بس است این همه دغل، لطفا

کجاست کوهکنی تا نشان دهد اصلا

به حرف نیست که عاشق شدن،عمل لطفا

"به زور آمده بودم، به اختیار مرا"

ببر به آخر دنیا از این محل لطفا

نمانده راه زیادی، کنار قبرستان

پیاده می شوم آقا... همین بغل، لطفا

«فرزاد نظافتی»

 نوشت حضرت حافظ: درست خواهد شد

وَ حال و روز تو مثل نخست خواهد شد!

غروب، منتظر شعرهای تازه بمان

که نامه های غزلخوانده پُست خواهد شد

به زودی آن گل سرخی که توی گلدان مُرد

به یمن خنده ی تو تندرست خواهد شد!

هوای رفتن اگر می کنی مراقب باش

بدان دومرتبه پاهات سست خواهد شد

میان صفحه ی فالت نشانه ای بگذار

اگر نوشته ی تقدیر تُست،خواهد شد!

 «علی مردانی»

غزل و بوسه و آغوش چه حالی دارد!

من که یک عمر شکار توام ای کاش شبی

کبک من باشی و من قوش، چه حالی دارد!

غمزه ی چشم دل آشوب تو کم چیزی نیست

ناز ابروی تو هم روش، چه حالی دارد

دل دیوانه ی زنجیری من می گوید:

حبس در حلقه ی گیسوش چه حالی دارد!

عسلستان غریبی ست گل روش ولی

عسل از شانه ی کندوش چه حالی دارد

طالع شورم اگر پرده بگرداند، آه

چنگ در تار سر موش چه حالی دارد

تار لطفی، غزل سایه -شب از نیمه گذشت-

سر من بر سر زانوش چه حالی دارد!

 «کمال الدین علاءالدینی شورمستی»

دیگر پذیرفته م که ماه از دور زیباست

هرچند موسایت نخواهم شد ولی باز

از تو چه پنهان! دردو دل با طور زیباست

دنیا همیشه دل به خواه ما نبوده؛

باور بکن بعضی گره ها کور زیباست

بس کن عزیزم طاقت باران ندارم

این چشم ها... این چشم ها مغرور زیباست!

هرچند شب با نور سرد ماه?جور است

اما شب چشمان تو ناجور زیباست

وقتی که دریا تنگ ماهی های خسته ست

مُردن میان تارو پود تور زیباست

وقتی که غم هایم غم ِعشق تو باشد

از مهد چشمانم اگر تا گور...زیباست!

 
«رویا باقری»

یا پریشان شده ی موی پریشان شما، عفو کنید!

دست من نیست که عاشق شده احساساتم!

اینکه چشمم شده گریان شما، عفو کنید!

جان من چیست که قربانی عشقی باشد؟

جان صد طایفه قربان شما، عفو کنید!

من کی ام شعر بگویم، بکنم وصفِ شما؟

همه عمر شدم گرچه غزلخوان شما، عفو کنید!

این چه ذکریست که جاری شده بر رود لبم؟

کفر من له شده ی صولت ایمان شما، عفو کنید!

من کجا؟ میل پریدن ز هواتان بکنم؟

بند بند نفسم بسته به زندان شما، عفو کنید!

گرچه هی گفتم و گفتم که چه چشمی دارید!

اشتباهی شده ام عاشق چشمان شما، عفو کنید!

«هدی به نژاد»

مرد چشم و گوش بسته، مشکلاتش کمتر است 

شاه بزدل، احتمال کیش و ماتش کمتر است!

خوش به حالش! وصف گیسوی تو را نشنیده است

هرکه با دیوان حافظ، ارتباطش کمتر است!

لرزه بر پایش نمی افتد به هنگام وداع

مطمئنا، مصرف چایی نباتش کمتر است!

با زبان شاعران شهر خود بیگانه است

آب با بنزین که باشد، اختلاطش کمتر است!

جایگاه ویژه در دوزخ ندارد مثل ما 

احتمال گیر کردن در صراطش کمتر است!

یار ما زیباتر از امثال حورالعین اوست

گرچه از فهمیدن حرفم سواتَ!ش کمتر است!

«سید ایمان زعفرانچی»

تو هم قرار منی هم تو بی‌قرار منی

گذشت فصل زمستان گذشت سردی و سوز

بیا ورق بزن این فصل را، بهار منی

به روزهای جدایی دو حالت است فقط

در انتظار تواَم یا در انتظار منی

"خوش است خلوت اگر یار یار من باشد"

خوش است چون که شب و روز در کنار منی

بمان که عشق به حالِ من و تو غبطه خورَد

بمان که یار تواَم، عشق کن که یار منی

بمان که مثل غزل‌های عاشقانه‌ی من

پر از لطافتِ محضی و گوشوار منی

من "ابتهاج" ترین شاعر زمانِ تواَم

تو عاشقانه ترین شعر روزگار منی

 «جویا معروفی»

در آن به قدر پیرهن خویش راحتم

می پوشمت که سخت برازنده ی منی

امشب به شب نشینی خورشید دعوتم

خوشوقتی صدای تو از دیدن من است

من هم از آشنایی تان با سعادتم!

با خود تو را به اوج، به معراج می برم

امشب اگر به خاک بریزد خجالتم!

بازار شام کن شب مان را به موی خود

بگذار دیدنی بشود با تو خلوتم!

بر شانه ام گذار سرانگشت برف را

کوهم ولی تمام شده استقامتم …

من سیرتم همان که تو می خواستی شده

لب تر کنی عوض شود این بار صورتم!

جنگیدم و به گنج تو فرمانروا شدم

این است از تمامی دنیا غنیمتم

با من بمان که نوبت پیروزی من است

چیزی نمانده است به پایان فرصتم …

 «علیرضا بدیع»